1.1 รูปสระ ลักษณะพิเศษที่ต่่งจากภาษาไทยคือ "สระ อะ" ไม่ประวิสรรชนีย์(ะ) ให้ออกเสียง(อะ) เช่น (อะ-มะ-ตะ)
1.2 รูปพยัญชนะ ที่ไม่มีรูปสระปรากฏอยู่ และไม่มีเครื่องหมาย ฺ (พิทุ) กำกับแสดงว่าประสมกับสระ"อะ" ให้ออกเสียงประสมกับ(อะ) เช่น รตน(ระ-ตะ-นะ)
ส่วนพยัญชนะที่ที่มีเครื่องหมาย ฺ (พินทุ) กำกับ แสดงว่าไม่มีสระใดประสมอยู่ด้วย ให้ออกเสียงเป็นตัวสะกด เช่น ธมฺม(ทำ-มะ) , ปจฺตฺตํ (ปัด-จัด-ตัง) หรือตัวควบกล้ำ เช่น พฺรหฺม(พ็ระ-ห็มะ) แล้วแต่กรณี
ในบางกรณี อาจต้องออกเสียงเป็นทั้งตัวสะกดและตัวควบกล้ำ เช่น ตฺตร (ตัด-ต็ระ) , กลฺยาณ (กัน-ล็ยา-นะ)
อนึ่ง รูป เอยฺย ออกเสียงเป็น (เอ) + (ย) สะกด ตามด้วย (ยะ) เนื่องจากคนไทยออกเสียงลำบาก จึงมักอ่านตามความสะดวก เป็น (ไอ-ยะ) ก็มี หรือ (เอย-ยะ) ก็มี (ถ้าสามารถก็ควรออกเสียงเป็น (เอ). มี (ย) สะกดตามภาษาบาลีเดิม)
ตัวอย่าง: ทกฺขิเณยฺย ออกเสียงเป็น (ทัก-ขิ-ไน-ยะ) หรือ (ทัก-ขิ-เนย-ยะ) เมื่อยืมเข้ามาใช้ในภาษาไทย จึงมีใช้ทั้ง 2 รูป คือ ทักขิไณยะ(บุคคล) และ ทักขิเณยย(บุคคล)
1.3 เครื่องหมายนิคหิต ํ (นิคหิต) ต้องอาศัยสระ และจะปรากฏเฉพาะหลังสระ อ, อิ หรือ อุ ให้ออกเสียงสระนั้นๆ และมี(ง) สะกด เช่น อํส (อัง-สะ), เอวํ (เอ-วัง), กึ (กิง), วิสฺํ (วิ-สัง)
ตัวอย่างข้อความภาษาบาลีและวิธีอ่าน ดังนี้
สพฺพปาปสฺส อกรณํ กุสลสฺสูปสมฺปทา
(สับ-พะ-ปา-ปัด-สะ) (อะ-กะ-ระ-นัง) (กุ-สะ-ลัด-สู-ปะ-สำ-ปะ-ทา)
สจิตฺตปริโยทปนํ เอตํ พุทฺธาน สาสนํ
(สะ-จิด-ตะ-ปะ-ริ-โย-ทะ-ปะ-นัง) (เอ-ตัง) (พุด-ทา-นะ) (สา-สะ-นัง)
2. การอ่านคำที่มาจากภาษาบาลี (และสันสกฤต)
หลักข้างต้นนำมาใช้กับการอ่านคำไทยที่มาจากภาษาบาลี-สันสกฤตได้อนุโลม แต่ต้องดัดแปลงให้เข้ากับรูปคำและวิธีออกเสียงแบบไทยด้วย เช่น สมุทัย อ่านว่า (สะ-หมุ-ไท) แทนที่จะเป็น (สะ-มุ-ไท)
ถ้าจะให้แม่นยำจริง ต้องรู้รูปเดิมของศัพท์นั้นด้วยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าพยัญชนะใดมีพินทุกำกับ ก็ต้องรู้ด้วย
ตัวอย่าง: ปเสนทิ มีรูปเดิมเป็น ปเสนทิ จึงต้องอ่านว่า (ปะ-เส-นะ-ทิ) ไม่ใช่ (ปะ-เสน-ทิ) แต่ อนุปุพพิกถา มีรูปเดิมเป็น อนุปุพฺพิกถา จึงต้องอ่านว่า (อะ-นุ-ปุบ-พิ-กะ-ถา) ไม่ใช่ (อะ-นุ-ปุบ-พะ-พิ-กะ-ถา) หรือ ปฏิจจสมุปบาท มีรูปเดิมเป็น ปฏิจฺจสมุปฺปาท จึงต้องอ่านว่า (ป-ติด-จะ-สะ-หมุบ-บาด) ไม่ใช่(ปะ-ติด-จะ-สะ-หมุบ-ปะ-บาด)
อมฤตพจนา: พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น